Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ
Ποιοι επωφελούνται από αυτήν;
Εκτός από τους ρομαντικούς, που "βλέπουν" ό,τι τους αρέσει και τους αφελείς, που δεν "βλέπουν" τίποτε, όλοι οι υπόλοιποι είναι αδικαιολόγητοι, όταν δεν "βλέπουν" αυτά τα οποία πραγματικά συμβαίνουν. Ένα φαινόμενο, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να το "δουν" σήμερα οι Έλληνες και να το ερμηνεύσουν στην πραγματική του βάση είναι και η τρομοκρατία. Από την τρομοκρατία, όπως αυτή "εκφράζεται" σήμερα —υποτίθεται στο όνομα των συμφερόντων τους—, ζημιώνονται και πρέπει να καταλάβουν ποιοι "κερδίζουν" από αυτήν.
Η τρομοκρατία, όπως την αντιλαμβάνεται κάποιος, που διαβάζει τους όρους από τα λεξικά και νομίζει ότι αποτελεί μια βίαιη "έκφραση" της κοινωνικής αντίδρασης, δεν υπάρχει.
Η τρομοκρατία ήταν και εξακολουθεί να είναι το πολυτιμότερο "εργαλείο" της εξουσίας. Τα τρομερά της πλεονεκτήματα την κάνουν έναν ακαταμάχητο πειρασμό για τους εξουσιαστές. Ποια είναι αυτά τα πλεονεκτήματα; Η άγνωστη ταυτότητα των τρομοκρατών και το γεγονός ότι αυτόκλητα αναλαμβάνουν να εκφράσουν την κοινωνία ή ένα μέρος της κοινωνίας και να δράσουν στο όνομα αυτής. Όταν όμως υπάρχει δράση υπάρχουν και λάθη. Όταν αυτοί οι οποίοι κάνουν τα λάθη είναι ταυτόχρονα και άγνωστοι, μπορούμε να υποψιαστούμε τι συμβαίνει.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιους ιδιαίτερα ευφυής, για να καταλάβει ότι η ίδια η εξουσία βάζει δικούς της ανθρώπους να "αντιπροσωπεύσουν" την κοινωνική αντίδραση, για να τους βάλει να κάνουν "λάθη". "Λάθη", τα οποία στη συνέχεια η ίδια θα εκμεταλλευτεί, για να εξασφαλίσει το οποιοδήποτε "άλλοθι" της χρειάζεται. Άλλοθι σε όλα τα επίπεδα. Είτε αυτά αφορούν τη διεθνή πολιτική των ιμπεριαλιστών είτε την εσωτερική πολιτική των εξουσιαστών των κρατών.
Με άλλοθι την "τρομοκρατία" επιτίθονται σε ανεξάρτητα κράτη. Με άλλοθι την "τρομοκρατία" επιτίθονται στα δικαίωματα των πολιτών. Ελάχιστο το κόστος σε σχέση με το κέρδος. Με μερικά θύματα εξασφαλίζεις νόμιμη επέμβαση σε ξένα κράτη. Με μερικές σπασμένες "τζαμαρίες" βάζεις στον "γύψο" της καταστολής έναν ολόκληρο λαό.
Απλά πράγματα.
Η εξουσία έχει το μαχαίρι και η ίδια έχει και το καρπούζι. Η εξουσία έχει μυστικούς προβοκάτορες, οι οποίοι μπορούν να τοποθετούν βόμβες και η ίδια έχει τους μηχανισμούς, που "ψάχνουν" τους τρομοκράτες. Κάνει ό,τι θέλει και το αποδίδει όπου θέλει. Ποιος θα την ελέγξει; Η εξουσία έχει τον έλεγχο της "φάμπρικας", που λέγεται "τρομοκρατία" και τη λειτουργεί όπως θέλει όποτε την βολεύει. Ο οπλισμένος φύλακας των "προβάτων", που, κάθε φορά που αμφισβητείται, αρκεί να σφάξει μερικά από αυτά, για να προκαλέσει τον τρόμο των υπολοίπων, τα οποία τον νομιμοποιούν και βέβαια τον μονιμοποιούν στη θέση του.
Σε αυτές τις πανομοιότυπες πρακτικές μόνον τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τους ρόλους αλλάζουν.
Όταν ο "φύλακας" είναι οι Πλανητάρχες, τα "πρόβατα" είναι τα κράτη. Όταν ο "φύλακας" είναι ο τοπικός κομματάρχης, τα "πρόβατα" είναι οι πολίτες. Κάθε φορά που οι Αμερικανοί βρίσκονται σε αδιέξοδο, η "Αλ Κάιντα" τους διευκολύνει. Κάθε φορά που χρειάζονται επιχειρήματα, η "Αλ Κάιντα" τους τα παρέχει. Πάντα κάνει τα "λάθη" που ευνοούν τους αντιπάλους της και όχι αυτούς που θεωρητικά αντιπροσωπεύει. Κατά "σύμπτωση" κάνει πάντα αυτό που δεν πρέπει, τη στιγμή που δεν πρέπει. Εξαιρετικά "ζημιάρα" και αφελής οργάνωση, όπως ήταν κάποτε και η δική μας "17 Νοέμβρη".
Το σύνολο της πολιτικής της Νέας Τάξης "περνάει" μέσω της τρομοκρατίας. Αν θέλεις για παράδειγμα να επιτεθείς στο Ιράκ και οι πολίτες σου το αρνούνται, τους "πείθεις" με την τρομοκρατία. Βάζεις ο ίδιος μερικές βόμβες να σκοτώσουν αθώους πολίτες και ο κόσμος —που θα συγκλονιστεί— θα συναινέσει με την πολεμική επιχείρηση που έχεις προσχεδιάσει εναντίον αυτών στους οποίους αποδίδεις με "χαλκευμένα" στοιχεία την τρομοκρατική δράση.
Το ίδιο γίνεται και στα χαμηλότερα επίπεδα. Αν θέλεις για παράδειγμα να επιβάλεις ως πρωθυπουργό έναν αντιπαθή πολιτικό μιας αντιπαθούς πολιτικής οικογένειας, πηγαίνεις και σκοτώνεις έναν συγγενή του, ώστε να του δώσεις το δικαίωμα να στήσει μια "παράσταση" θρήνου, που θα του αποφέρει συμπάθεια. Ο κόσμος λυπάται τα θύματα και τα βοηθάει. Όταν αυτά τα θύματα είναι πολιτικοί, τα βοηθάει, ψηφίζοντάς τα.
Πρέπει δηλαδή να είναι "τυφλός" κάποιος, για να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει με την τρομοκρατία. Εκεί όπου χρειάζεται περισσότερη γνώση είναι να καταλάβεις τι ακριβώς επιδιώκεται κάθε φορά από την τρομοκρατική δράση. Να καταλάβεις ποιος είναι ο επιδιωκόμενος πολιτικός στόχος, που αναζητάται από μια συγκεκριμένη τρομοκρατική πρακτική. Ανάλογα δηλαδή με τον μεταβλητό "στόχο", υπάρχει και μεταβλητή "τρομοκρατική" πρακτική. Άλλον "στόχο" αναζητάς όταν επιχειρείς "τυφλά" μαζικά χτυπήματα και άλλον "στόχο" αναζητάς όταν επιχειρείς προσωποποιημένα "χειρουργικά" χτυπήματα.
Ο πολιτικός "στόχος", δηλαδή, και ο τρομοκρατικός "τρόπος" πηγαίνουν πάντα μαζί. Αυτά τα δύο δεδομένα συνδέονται άμεσα. Τόσο άμεσα, που, αν γνωρίζεις τον "στόχο", μπορείς να "προφητεύσεις" το μελλοντικό "λάθος" της τρομοκρατίας και αν γνωρίζεις μόνον το "λάθος" της τρομοκρατίας, μπορείς να μαντέψεις τον προεπιλεγμένο "στόχο".
Σήμερα, για παράδειγμα, γίνεται λόγος για την αλλαγή της τρομοκρατικής δράσης στην Ελλάδα. Ειδικοί και μη προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Ό,τι κι αν πουν, είναι λάθος. Γιατί; Διότι εξετάζουν τα πράγματα από λανθασμένη βάση. Τα εξετάζουν με βάση την ορολογία των λεξικών και όχι με βάση τη δυναμική των συμφερόντων, όσων μπορούν να εμπλέκονται σ' αυτήν.
Προσπαθούν μέσα από την κοινωνική λειτουργία να "ερμηνεύσουν" την υποτιθέμενη "αντίδρασή" της. Προσπαθούν τη συγκεκριμένη κοινωνική προβληματικότητα να την "προβάλουν" πάνω στη συγκεκριμένη μορφή αντίδρασης. Αυτό θα ήταν σωστό, μόνον αν υπήρχε η τρομοκρατία στη μορφή την οποία περιγράφουν τα λεξικά. Θα ήταν σωστό μόνον αν η τρομοκρατία εξέφραζε πραγματικά την αντίδραση της κοινωνίας.
Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Δεν συμβαίνει ποτέ. Η τρομοκρατία είναι "εργαλείο" της εξουσίας. Ούτε καν οι λαϊκές επαναστάσεις ξεκίνησαν με την τρομοκρατία. Οι επαναστάτες, όταν έγιναν εξουσία, χρησιμοποίησαν την τρομοκρατία, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, εκμεταλλευόμενοι το περιβάλλον της βίας στο οποίο ήταν εξοικειωμένοι. Η τρομοκρατική δράση δηλαδή στην Ελλάδα άλλαξε μορφή, όχι γιατί έγιναν πιο πιεστικά τα κοινωνικά προβλήματα, αλλά γιατί άλλαξαν οι στόχοι των εξουσιαστών. Οι στόχοι τόσο των εξουσιαστών που μας κυβερνάνε όσο και των ξένων αφεντικών τους. Κάποτε μπορεί να τους αρκούσε να "διαλέγουν" μέσω της τρομοκρατίας τους πολιτικούς που θα μας κυβερνήσουν, ενώ σήμερα αυτό δεν τους αρκεί. Σήμερα επιδιώκουν άλλα πράγματα και η απλή επιλογή των προσώπων που κυβερνούν τη χώρα δεν τους αρκεί πλέον.
Άρα επανερχόμαστε σ' αυτό το οποίο είπαμε παραπάνω. Στην άμεση σύνδεση μεταξύ πολιτικού "στόχου" και τρομοκρατικού "λάθους". Άποψή μας δημοσιοποιημένη εδώ και μερικά χρόνια είναι ότι οι ξένοι επιθυμούν να αποσταθεροποιήσουν το ελληνικό κράτος, ώστε να επιχειρήσουν άμεση στρατιωτική επέμβαση εις βάρος του. Αυτή ήταν η άποψή μας για τον "στόχο" τους και άρα μπορούσαμε να "μαντέψουμε" από τότε αυτό το οποίο στη συνέχεια θα εμφανιζόταν ως νέα τρομοκρατία, εκφρασμένη από τον "Επαναστατικό Αγώνα". Μπορούσαμε από τότε να "μαντέψουμε" την "εξάρθρωση" της 17 Νοέμβρη. Αυτήν την άποψη περί των νέων αναγκών των ιμπεριαλιστών δεν μπορούσαμε να την αποδείξουμε με στοιχεία και άρα δεν μπορούσαμε να "σιγουρέψουμε" την προφητεία μας. Σήμερα, βλέποντας τη "λανθασμένη" δράση της τρομοκρατίας, μπορούμε ν' αποδείξουμε τον πολιτικό "στόχο" αυτών που τη μεθοδεύουν.
Στόχος τους είναι η αποσταθεροποίηση του ελληνικού κράτους. Η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στο "στόχαστρό" τους. Αυτό είναι κάτι το οποίο αποδεικνύεται ακόμα και από τα δευτερεύοντα. Αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά των διεθνών ΜΜΕ, τα οποία ελέγχουν οι ίδιοι. Οτιδήποτε αφορά την τρομοκρατία στην Ελλάδα, κάνει τον γύρο του κόσμου μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Σε έναν κόσμο, όπου η βία "βασιλεύει", κάνουν πρώτο θέμα τους ακόμα και τα πιο ασήμαντα γεγονότα που αφορούν την Ελλάδα. Πρέπει να κατεδαφιστεί το μισό Τελ Αβίβ, για να γίνει πιο σημαντική είδηση από μια σπασμένη τζαμαρία στην Αθήνα.
"Συγκλονίστηκαν" οι δημοσιογράφοι των ΗΠΑ από την αστυνομική βία στην Ελλάδα —που κορυφώθηκε με τη δολοφονία του Αλέξη—, τη στιγμή που στις ΗΠΑ κάθε χρόνο θάβουν χιλιάδες θύματα της αστυνομικής βίας και μάλιστα με ρατσιστικό υπόβαθρο. "Συγκλονίστηκαν" οι Βρετανοί δημοσιογράφοι από το ίδιο γεγονός, παρ' όλο που οι δικοί τους αστυνομικοί προτιμούν πρώτα να πυροβολούν στα μετρό και μετά να κάνουν εξακρίβωση στοιχείων. Συγκλονίστηκαν και οι Εβραίοι, όπου στο Ισραήλ αστυνομικό περιστατικό με θύματα κάτω από μια ντουζίνα θύματα δεν καταγράφεται καν ως συμβάν.
Αυτά τα προσωπικά "αισθήματα" των "ευαίσθητων" δημοσιογράφων, τα οποία μεταφέρονται στο παγκόσμιο κοινό, στη συνέχεια τα μετατρέπουν σε εφαρμοσμένη κρατική πολιτική. Κάνουν δηλαδή αυτό το οποίο περιγράψαμε πιο πάνω. Εκμεταλλεύονται την τρομοκρατία, για να εξασφαλίσουν "άλλοθι" για μελλοντικές δράσεις. Εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες εις βάρος της Ελλάδας, με στόχο να την παρουσιάσουν στο ίδιο κοινό σαν ένα κράτος περίπου όπως το Ιράκ.
Επιχειρούν να παρουσιάσουν την Αθήνα σαν μια νέα Βαγδάτη. Ένα κράτος, το οποίο έχει προφανώς την ανάγκη της "βοήθειάς" τους. Ποιοι; Οι Αμερικανοί, που υπάρχουν περιοχές μέσα στα αστικά τους κέντρα, όπου ούτε με στρατιωτική υποστήριξη δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση. Οι Βρετανοί, που έχουν μέσα στην κοινωνία τους έναν ένοπλο IRA. Οι Εβραίοι, που, όταν βγαίνεις για καφέ στο Ισραήλ, δεν γνωρίζεις πότε θα γυρίσεις σπίτι σου "δημοσία δαπάνη".
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Δεν μπορεί, την ώρα που αυτοί έχουν ανάγκη να παρουσιάσουν την Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο, κάποιοι "αυθόρμητοι" Έλληνες "επαναστάτες" να τους βοηθούν "εν αγνοία" τους με τα "λάθη" τους. Όλα αυτά αποκαλύπτουν ότι υπάρχει άμεση σύνδεση μεταξύ του "στόχου" των ιμπεριαλιστών και των "λαθών" των "ρομαντικών" τρομοκρατών. Άρα; Άρα υπάρχει συντονισμένη δράση μεταξύ των "Ελλήνων" τρομοκρατών και των "ευαίσθητων" ιμπεριαλιστών.
Κοινά αφεντικά έχουν οι "ευαίσθητοι" ξένοι δημοσιογράφοι, που παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν "Ιράκ" και οι "αδίστακτοι" Έλληνες τρομοκράτες. Πώς διαφορετικά μπορεί να εξηγηθεί η "σύμπτωση" μεταξύ των επιδιώξεων των ξένων και των "λαθών" των ντόπιων τρομοκρατών; Τώρα, δηλαδή, που οι ιμπεριαλιστές θέλουν να εξασφαλίσουν "άλλοθι" για επέμβαση στην Ελλάδα, τώρα βρέθηκαν οι Έλληνες τρομοκράτες, οι οποίοι ακολουθούν την επιθυμητή μόνον για τους ιμπεριαλιστές τρομοκρατική πρακτική;
Τα πρόσφατα δηλαδή "Δεκεμβριανά" δεν είναι απλά αυτό το οποίο φαίνεται. Δεν ήταν καμία αντίδραση καμίας νέας γενιάς. Η νέα γενιά ήταν ο κομπάρσος σε μια καλοστημένη παράσταση χαφιέδων, πρακτόρων και δολοφόνων. Το "φόντο", για να βγουν "καλά" τηλεοπτικά πλάνα. Ξένοι "στήθηκαν" στην Αθήνα με τις κάμερες, πολύ πριν ξεκινήσει η "παράσταση" των συναδέρφων τους. Ξένοι "έπαιζαν" και ξένοι κινηματογραφούσαν μια "υπερπαραγωγή", που γυρίστηκε στην Ελλάδα με Έλληνες συμπρωταγωνιστές. Ο Θεός μας βοήθησε και δεν καταστραφήκαμε μέσα σ' αυτήν την "παράσταση". Δεν παρασύρθηκε ο κόσμος στις μεθοδεύσεις τους και η "παράσταση" έληξε άδοξα για τους συντελεστές της.
Αυτή η τύχη όμως δεν μπορεί να φέρει μόνιμα αποτελέσματα. Για όσο διάστημα είναι μόνιμο το "ενδιαφέρον" των ιμπεριαλιστών να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, το ίδιο μόνιμη πρέπει να είναι και η άμυνα του ελληνικού λαού. Δεν μπορεί να στηρίζεσαι μόνιμα στην τύχη. Αυτή κάποτε τελειώνει και τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Το βασικό λοιπόν είναι να γνωρίζουν οι πάντες ποιοι είναι οι στόχοι των ιμπεριαλιστών, ώστε να μην τους υποβοηθούν με τις πράξεις τους. Αυτή είναι η καλύτερη άμυνα, γιατί οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να πετύχουν τίποτε χωρίς τη "βοήθεια" του λαού. Αν ο λαός δεν παρασυρθεί σε εσφαλμένες ενέργειες, δεν μπορούν να κάνουν επέμβαση.
Αυτές τις εσφαλμένες ενέργειες του λαού αναζητούν και μέχρι να τις επιτύχουν θα συνεχίσουν τις προσπάθειές τους.
Θα προσπαθούν με προβοκατόρικες ενέργειες μέχρι να καταφέρουν το ζητούμενο, που είναι η αποσταθεροποίηση του κράτους. Θα συνεχίσουν, μέχρι να εκθέσουν την αστυνομία σε βαθμό που να την κάνουν να δηλώσει αδυναμία να ελέγξει την κατάσταση και ν' "αναγκάσουν" το κράτος να αναζητήσει τη "βοήθεια" των ξένων. Απλά, για να γίνει αυτό ευκολότερα, θα πρέπει να εξασφαλίσουν το ανάλογο "άλλοθι" και στους λακέδες τους που μας κυβερνάνε και αυτό σημαίνει ότι θα επιδιώξουν να εμπλέξουν σ' αυτήν την κατάσταση και τον λαό.
Τα πράγματα είναι εξόχως επικίνδυνα, γιατί τα μεγέθη, τα οποία επιθυμούν να "κινήσουν" μέσω της νέας τρομοκρατικής δράσης, είναι τεράστια. Για να εμπλακεί ο λαός στις μεθοδεύσεις τους, απαιτείται η τρομοκρατική προβοκάτσια να είναι ιδιαίτερα αιματηρή και εις βάρος του, ώστε ν' αναγκαστεί ο ίδιος να "καλέσει" τους ξένους για "βοήθεια". Να αναγκαστεί ο ίδιος να δώσει την "άδεια" στην πολιτική ηγεσία, προκειμένου να σταματήσει η "αιμορραγία", την οποία η "εκτεθειμένη" αστυνομία θα αδυνατεί να σταματήσει.
Τώρα φαίνεται και ο λόγος που διέλυσαν την "αγαπημένη" τους 17 Νοέμβρη. Δεν τους συμφέρει μια τέτοιου τύπου οργάνωση υπό τις παρούσες συνθήκες. Αυτή η οργάνωση τους συνέφερε όταν υπήρχαν άλλα δεδομένα. Όταν προσπαθούσαν να διχάσουν τον λαό με ιδεολογικά κριτήρια, για να τον "μαντρώσουν" στα κομματικά μαγαζιά. Προκειμένου λοιπόν αυτή η οργάνωση να έχει μια απήχηση στον κόσμο και να "δικαιολογεί" την ύπαρξή της, αφέθηκε να "χτυπάει" το σύστημα σε όλο του το "ύψος". Πρόβλημα δεν υπήρχε σ' αυτήν την επιλογή, γιατί ήθελαν "κάθετο" διαχωρισμό του ελληνικού λαού. Χτυπούσαν ένα "μέρος" του κράτους, για να δώσουν πόντους στο άλλο "μέρος", το οποίο επιδοτούνταν.
Αυτό έχει την εξής απλή πρακτική αξία. Προκειμένου να διχάσουν την κοινωνία, αφήνονταν οι τρομοκράτες να επιχειρηματολογούν με βάση μια συγκεκριμένη λογική. Τη λογική του διχασμού στο "εμείς" και "εσείς". "Εμείς" οι προοδευτικοί και "εσείς" οι συντηρητικοί. Η τρομοκρατία σ' εκείνη την περίπτωση, εξαιτίας των "λαθών" της, στήριζε το παιχνίδι του δικομματισμού σε όλο του το εύρος.
Τα επιχειρήματά τους ήταν σωστά από την πλευρά αυτού που αντιδρά εναντίον της εξουσίας, αλλά ακίνδυνα για το σύστημα, γιατί μπορούσε να τα "αποσβένει". Οι ορθές κατά βάση "καταγγελίες" της τρομοκρατίας αποδίδονταν στους "άλλους". Αποδίδονταν στους πολιτικούς των "άλλων". Αποδίδονταν στους δικαστικούς των "άλλων". Αποδίδονταν στους οικονομικούς παράγοντες των "άλλων". Αποδίδονταν στους υπηρεσιακούς παράγοντες των "άλλων".
Η τρομοκρατία ήταν πολύ "σοβαρή" υπόθεση, εφόσον στην πραγματικότητα "διόριζε" μέχρι και τους ηγέτες αυτής της χώρας. Η "τρομοκρατία" έκανε πρωθυπουργό τον Ανδρέα, όταν με τον φόνο του Πέτρου εξαγρίωσε την αστυνομία και αλλάζοντας τη συμπεριφορά της του έδωσε το "δικαίωμα" να φωνάζει …"ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά". Η "τρομοκρατία" έκανε πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, όταν για το σκάνδαλο του Κοσκωτά το μισό ΠΑΣΟΚ ήταν στο εδώλιο και αυτή πήγε και δολοφόνησε τον "νεοδημοκράτη" Μπακογιάννη. Οι στόχοι της και τα θύματα εκείνης της τρομοκρατίας ανήκαν πάντα στο δυναμικό του συστήματος και δεν αφορούσαν τον λαό. Κάποιοι υψηλά ιστάμενοι θυσιάζονταν, για να "προκόψει" το υπόλοιπο σινάφι.
Σ' αυτό το επίπεδο της τρομοκρατίας η αστυνομία δεν έπαιζε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Με την τρομοκρατία κάποιοι διαμόρφωναν το εσωτερικό περιβάλλον της πολιτικής εξουσίας και η αστυνομία δεν ήταν σημαντικός παράγοντας. Η αστυνομία ήταν "καλή" μόνον για να δίνει αγωνιστικά "ένσημα" σε κάποιους συνδικαλιστές του δρόμου. Με τα κλομπ έδιναν καμιά προαγωγή "αγωνιστή" δημοσίου υπαλλήλου και καμιά "υποθήκη" για πολιτική καριέρα κάποιου καραγκιόζη της ΓΣΕΕ.
Η τρομοκρατία είχε αναγκαστικά ιδεολογικό "υπόβαθρο" γιατί ο διχασμός του κομματισμού, τον οποίο επεδίωκαν τα αφεντικά της, στηριζόταν σε ένα ανάλογο υπόβαθρο. Ακριβώς, επειδή είχε ως στόχο να λειτουργεί "καθοδηγητικά" για τον λαό, γινόταν προσπάθεια να μην τον θίγει και να μην τον τρομάζει. Να μην τον εμπλέκει στο κόστος της και τον ωθεί σε συσπειρωτικές αντιδράσεις, ώστε να σχηματίσει "μέτωπο" εναντίον της. Να μην τον αναγκάζει να πιέζει συνολικά την ηγεσία να λύσει το πρόβλημα της τρομοκρατίας.
Στόχος αυτής της τρομοκρατικής πρακτικής ήταν να παρασυρθεί μέρος του λαού στην επιχειρηματολογία της και άρα στη λογική του δικομματισμού. Επιδίωξή τους ήταν να υπάρχει κάποια μερίδα πολιτών, που έβλεπε ιδεολογικά και άρα κομματικά "κέρδη" από τη δράση της και κάποια άλλη "ζημιά". Με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να "κατευθύνουν" την κοινωνία όπου τους βόλευε. Χτυπούσαν το "σαμάρι" από την πλευρά που τους βόλευε την κάθε στιγμή για να "στρίβουν" το "γομάρι", αλλά ποτέ δεν χτυπούσαν το ίδιο το "γομάρι". Γι' αυτόν τον λόγο τα χτυπήματά της ήταν "χειρουργικά". Ένα λάθος, όπως αυτό με τον θάνατο του πολίτη Αξαρλιάν, ήταν αρκετό, για να της προκαλέσει μεγάλη ζημιά, εφόσον απειλούσε τη "συμπάθεια" ή έστω την ανοχή του λαού.
Σήμερα, που το σύστημα είναι ενιαίο και οι κλέφτες ανήκουν εξίσου σε όλους τους πολιτικούς χώρους, είναι ανεπιθύμητη μια τρομοκρατική οργάνωση, η οποία επιχειρηματολογεί για τους λόγους και τις αιτίες των χτυπημάτων της. Είναι ανεπιθύμητη μια οργάνωση, που επιλέγει "υψηλούς" στόχους. Είναι ανεπιθύμητη, γιατί δεν μπορεί να διαχωρίσει την ενιαία πλέον κορυφή του συστήματος και να ξεχωρίσει τους "καλούς" από τους "κακούς". Δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι με τις πράξεις της τιμωρεί τους "κακούς", ευνοώντας τους "καλούς" "ομοϊδεάτες" της. Δεν μπορεί να αποδώσει τα "εγκλήματα" σε κάποια συγκεκριμένη ιδεολογική "προτίμηση" των εγκληματιών. Η εξουσία σήμερα είναι ενιαία και οτιδήποτε τη θίγει, τη θίγει στο σύνολό της.
Είναι ανεπιθύμητη η 17 Νοέμβρη σήμερα και ακόμα πιο ανεπιθύμητα είναι τα επιχειρήματα που έχει αφήσει πίσω της από τις διάσημες πλέον προκηρύξεις της. Αυτές τις προκηρύξεις σήμερα τις τρέμουν. Γιατί; Διότι η αλήθειά τους δεν μπορεί να μπει στον "μύλο" της ιδεολογικής μισαλλοδοξίας και να εξουδετερωθεί, προσφέροντας κέρδη για το σύστημα. Οι αλήθειες τώρα είναι επικίνδυνες. "Στοχοποιούν" ανθρώπους "πάνω" από την αστυνομία. "Στοχοποιούν" με πραγματικά επιχειρήματα πολιτικούς και δικαστικούς παράγοντες, για λόγους οι οποίοι σήμερα είναι πιο επίκαιροι από ποτέ.
Η 17 Νοέμβρη στοχοποιούσε διαπλεκόμενους μεγαλοεπιχειρηματίες —και άρα έδινε τον ορισμό της διαπλοκής— όταν ο κόσμος δεν γνώριζε τη διαπλοκή. Στοχοποιούσε πολιτικούς ως υπαλλήλους οικονομικών συμφερόντων, όταν ο κόσμος δεν γνώριζε τα "κόμματα" των μεγαλοεπιχειρηματιών. Στοχοποιούσε διεφθαρμένους δικαστικούς, όταν ο κόσμος δεν γνώριζε για τα "παραδικαστικά" κυκλώματα.
Αν τότε η οργάνωση έπρεπε να "ψάξει" στοιχεία, ώστε ανάμεσα οικονομικούς και πολιτικούς μεγαλοπαράγοντες του συστήματος να επιλέξει κάποιον διεφθαρμένο για να τον "πυροβολήσει", σήμερα δεν χρειάζεται καν να ψάξει. Με "κλήρωση" να πυροβολεί κάποιος εναντίον των σημερινών μεγαλοεπιχειρηματιών ή των ανώτατων κρατικών λειτουργών, δύσκολα θα πετύχει κάποιον αθώο.
Τα επιχειρήματα όμως μένουν και οι στόχοι είναι πολλοί και αυτό τρομοκρατεί το σύστημα. Γι' αυτόν τον λόγο έκλεισαν τον "φάκελο" 17 Νοέμβρη άρον-άρον. Γι' αυτόν τον λόγο θέλουν να παραμείνουν στη λήθη τα "επιχειρήματά" της. Γι' αυτόν τον λόγο έκλεισαν στη φυλακή εκείνους τους απίθανους αγράμματους σαν συγγραφείς εκείνων των πραγματικά πολύπλοκων κειμένων.
Η σημερινή τρομοκρατία έχει διαφορετικούς στόχους. Στόχος της σήμερα είναι ο ίδιος ο λαός. Δεν έχουν ιδεολογία, γιατί έχουν αλλάξει τα κοινωνικά δεδομένα και η ιδεολογία είναι επικίνδυνη για τους ιδιοκτήτες των τρομοκρατικών "οργανώσεων" και άρα για τους εξουσιαστές.
Η ιδεολογία δεν μπορεί να λειτουργήσει με τον "κάθετο" τρόπο. Η ιδεολογία μπορεί να διχάσει "οριζόντια" πλέον τον λαό. Ένας τέτοιος διχασμός είναι επικίνδυνος για το σύστημα, γιατί μπορεί να απομονώσει τους διεφθαρμένους εξουσιαστές από τον λαό και άρα να τους στοχοποιήσει. Γι' αυτόν τον λόγο επέλεξαν τη γυμνή ιδεολογικά τυφλή τρομοκρατία. Την τρομοκρατία, που θα εμπλέκει στο κόστος της και τον λαό. Την τρομοκρατία, που θα κοστίζει σε αίμα απλών πολιτών.
Ποιος είναι ο στόχος αυτής της τρομοκρατίας; Η δημιουργία συνθηκών "βάλτου", που θα σπρώξει τον λαό στα "χέρια" των εξουσιαστών. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Η τρομοκρατία θέλει να εμπλακεί σε απευθείας σύγκρουση με την αστυνομία, για να παραστήσουν τα "βουβάλια" αυτού του "βάλτου". Όταν όμως συγκρούονται τα "βουβάλια", την πληρώνουν τα "βατράχια". Αυτό είναι το ζητούμενο. Από αυτήν τη σύγκρουση να επιβαρύνεται ο λαός. Κάθε φορά που θα ενεργεί η τρομοκρατία, να υπάρχει κόστος για τον λαό σε αίμα και σε φόβο. Κάθε φορά που θα αντιδρά η αστυνομία, να έχει κόστος για τον λαό σε βία και επίσης σε φόβο.
Αν αυτά τα "βουβάλια" με τη δραστηριότητά τους επιβαρύνουν την καθημερινότητα του πολίτη, τον "σπρώχνουν" προς τα χέρια της εξουσίας. Προς τα "χέρια" αυτών, που η κοινωνία σήμερα αμφισβητεί.
Προς τα "χέρια" των ανίκανων πολιτικών, που μπορούν να της υποσχεθούν ασφάλεια από την τρομοκρατία και ηπιότητα από την αντίδραση της αστυνομίας. Προς τα "χέρια" των διεφθαρμένων δικαστικών, που μπορούν να της υποσχεθούν σκληρή τιμωρία των παραβατών του νόμου απ' όποια πλευρά κι αν αυτοί προέρχονται. Οι διεφθαρμένοι και οι κλέφτες θα μπορούν έτσι να επανεμφανιστούν ανάμεσα στον λαό σαν "συμπαραστάτες" και "κλαίοντες". Θα μπορούν να βγουν και να πουν ότι "όλοι μαζί ενωμένοι" θα νικήσουμε την τρομοκρατία. Να μετατρέψουν την τρομοκρατία σε μια "κολυμπήθρα του Σιλωάμ" και ν' αναλάβουν να ηγηθούν αυτής της κοινής προσπάθειας.
Αυτό είναι το ζητούμενο αυτής της νέας τρομοκρατίας. Χτυπούν με μανία το "γομάρι" για να του λείψει το "σαμάρι". Ματώνουν το "γομάρι", για να κάνουν πολύτιμο το "σαμάρι". Προσπαθούν να πανικοβάλουν το "γομάρι", για να καλέσει τον υπερατλαντικό "βοσκό" να το σώσει.
Επιδίωξή τους είναι να "εγκλωβίσουν" τον λαό στην ομηρία αυτών που μπορούν να τον προστατεύσουν από το κόστος της τρομοκρατίας και είναι οι ίδιοι οι εξουσιαστές. Ταυτόχρονα, στο επίπεδο των εντυπώσεων αυτή η τρομοκρατία προσπαθεί να "πείσει" τον λαό ότι η εξουσία είναι μόνον αυτό που βλέπουν οι ίδιοι. Ότι η "κακή" εξουσία είναι μόνον η αστυνομία. Η υπόλοιπη εξουσία είναι προφανώς "καλή". Προσπαθούν να τον πείσουν να βλέπει μέχρι εκεί που "φτάνει" η δική τους "ματιά".
Είναι θέμα χρόνου λοιπόν να περιμένουμε ένα χτύπημα μαζικό, για να πειστεί ο λαός ότι κινδυνεύει και ότι δεν μπορεί να τον προστατεύσει η αστυνομία, την οποία διαβάλλουν συστηματικά. Ένα χτύπημα, που θα κάνει τον λαό να βλέπει με συμπάθεια τόσο τους υπάρχοντες εξουσιαστές όσο και την "έξωθεν" αμερικανική "βοήθεια".
Η πρόσφατη αποτυχημένη απόπειρα στα γραφεία της Citibank στην Κηφισιά ήταν πολύ "μελετημένη" επιλογή απ' όλες τις απόψεις. Γιατί; Διότι ήταν ένα χτύπημα κατά του λαού-"γομαριού" και ταυτόχρονα συνδεόταν με τις ΗΠΑ και άρα με τον "βοσκό" που μπορεί να μας "σώσει".
Ήταν πολύ μελετημένη επιλογή για δύο λόγους. Το χτύπημα θα ήταν μαζικό, αλλά θα γινόταν σε μια περιοχή-σύμβολο πλούτου της πρωτεύουσας. Δεν επιλέχθηκε μια φτωχή περιοχή, ώστε το μαζικό έγκλημα να εξαγριώσει τους άπειρους φτωχούς εναντίον των πλουσίων και άρα και εναντίον των εξουσιαστών.
Ήταν ένα χτύπημα κατά του λαού, αλλά που δεν θα τον δίχαζε σε πλούσιους και φτωχούς. Ήταν ένα χτύπημα, το οποίο θα έδινε "μάρτυρες" στους πλούσιους και άρα και συμπάθειες. Θα τους έδινε το "άλλοθι" να καλέσουν σε βοήθεια τον αγαπημένο τους "βοσκό". Θα έπειθε τον κόσμο ότι ήταν εξαιρετικά ανασφαλής.
Αυτά τα συμπεράσματα ήταν το ζητούμενο και είναι βέβαιο ότι θα εξάγονταν πολύ εύκολα. Όταν κινδυνεύουν οι πλούσιοι, πόσο ασφαλείς μπορούν να αισθάνονται οι φτωχοί; Όταν κινδυνεύουν τα αμερικανικά συμφέροντα, ποιος μπορεί ν' αμφισβητήσει το δικαίωμα των Αμερικανών να σπεύσουν να τα προστατεύσουν; Το επόμενο χτύπημα, δηλαδή, της νέας τρομοκρατίας είναι βέβαιο ότι θα γίνει με αυτήν τη λογική. Δεν θα γίνει ούτε στην Κυψέλη ούτε στο Αιγάλεω. Θα γίνει σε πλούσια περιοχή της πρωτεύουσας.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Κάποιοι ανώτατοι πολιτικοί και πολιτειακοί παράγοντες τρίβουν τα χέρια τους με τη σημερινή τρομοκρατία. Είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν κάποιους όμοιούς τους, για να σωθούν ως σύνολο.
Είναι βέβαιο ότι έχουν αρχίσει να κάνουν "πρόβες" θρήνου μπροστά στους καθρέπτες τους για να δώσουν καλή "παράσταση", όταν θα βγουν στα μπαλκόνια. Ανησυχούν, που ακόμα δεν χύνεται άφθονο ανθρώπινο αίμα, γιατί δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμα τον λόγο και την αιτία για να βγουν και να κλάψουν δημόσια. Να βγουν σαν τον Μητσοτάκη, που "έκλαιγε" τον συγγενή Μπακογιάννη, γνωρίζοντας ότι είχε "σωθεί" άπαξ με το αίμα του.
Αυτό περιμένουν όλοι οι διεφθαρμένοι. Να αποπροσανατολιστεί ο λαός, ώστε οι ίδιοι να διαφύγουν της προσοχής του. Σε μια κοινωνία, δηλαδή, όπου όλοι "βλέπουν" τους διεφθαρμένους, ν' αρχίσουν να λειτουργούν σαν "τυφλοί". Σε μια κοινωνία, όπου στα πλούσια προάστιά των πόλεών της δεν κατοικούν βιομήχανοι ή φεουδάρχες αλλά κοινοί διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, το πρόβλημα εντοπίζεται στους νεαρούς αστυνομικούς της πείνας. Σε μια κοινωνία, όπου οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και δικαστικοί "Ρόκοι" εξακολουθούν να ζουν σαν πλούσιοι Celebrities, χωρίς να τους ενοχλεί κανένας, κάποιοι πυροβολούν στο "γάμο του Καραγκιόζη".
Σ' ό,τι αφορά τις ίδιες τις οργανώσεις αυτών των διαφορετικών τρομοκρατικών εκδοχών και πάλι θεωρούμε ότι τα πράγματα είναι απλά.
Την άποψή μας για τη 17 Νοέμβρη την έχουμε δημοσιοποιήσει πολύ πριν την "εξάρθρωσή" της. Τη θεωρούσαμε πάντα μια οργάνωση επαγγελματιών δολοφόνων ξένων μυστικών υπηρεσιών. Μια οργάνωση της CIA και της Μοσάντ …για να ακριβολογούμε. Γι' αυτόν τον λόγο παρέμεινε απόλυτα "κλειστή" και ταυτόχρονα απόλυτα "αξιόμαχη", παρ' όλη τη μακρόχρονη τρομοκρατική "παρουσία" της.
Κάποιο ξένο "διευθυντήριο" επέλεγε την πολιτική στρατηγική, κάποιοι άλλοι τοπικοί "διανοούμενοι" υπάλληλοι αναλάμβαναν τη συγγραφή των ιδεολογικών "επιχειρημάτων" και κάποια ξένα "παιδιά" ερχόταν στην Ελλάδα για λίγες μέρες να κάνουν τη βρόμικη "δουλειά" και να φύγουν.
Κάποιοι ξένοι δηλαδή αποφάσισαν ότι τους "συμφέρει" ο θάνατος του Μπακογιάννη, κάποιοι Έλληνες "εργολάβοι" της ιδεολογίας ανέλαβαν να το "δικαιολογήσουν" και κάποιοι επίσης ξένοι δολοφόνοι ανέλαβαν να τον εκτελέσουν. Όλοι επαγγελματίες και όλοι ειδικοί στη δουλειά τους. Ελάχιστοι γνώριζαν τι συμβαίνει στο σύνολο της δραστηριότητας της οργάνωσης. Ακόμα κι αυτοί που επωφελούνταν από τη δράση της δεν γνώριζαν τα "δώρα" των αφεντικών πριν τα πάρουν ως "μάννα" εξ’ ουρανού.
Για τον Ε.Α. πιστεύουμε τα ίδια πράγματα, αλλά αντιλαμβανόμαστε τις διαφορετικές ανάγκες μεταξύ των οργανώσεων. Πιστεύουμε ότι και αυτή η οργάνωση ανήκει στα ίδια "ευαγή" ιδρύματα της CIA και της Μοσάντ. Απλά είναι μια πιο "ανοικτή" οργάνωση από τη 17 Νοέμβρη, γιατί έχει διαφορετικούς στόχους.
Επιδιώκει η ίδια να φαίνεται "ανοικτή", γιατί θέλει να πάρει μορφή "βουβάλου" και άρα να έχει μέγεθος που να δικαιολογεί πολεμική εμπλοκή με την αστυνομία. Θεωρούμε ότι είναι μια μείξη ελληνικού παρακράτους, αφελών κουκουλοφόρων-γόνων πλούσιων παρακρατικών και ξένων επαγγελματιών δολοφόνων.
Υπάρχει δηλαδή ένα εκτεταμένο δίκτυο προσώπων, το οποίο απλά "φιλοξενεί" επαγγελματίες, για να κάνουν αυτό το οποίο συμφέρει το παρακράτος και πρέπει να γίνει χωρίς λάθη, για να μην υπάρχουν ανεπιθύμητες και αποκαλυπτικές συλλήψεις. Αυτός είναι ο μόνος τους φόβος, εφόσον ο στόχος τους είναι η αστυνομία.
Αυτό είναι πολλαπλά χρήσιμο για όλους αυτούς, εφόσον "διαιρεί" κατά πολύ το ρίσκο και το κόστος για τους συμμετέχοντες. Είναι πολύ χρήσιμο ιδιαίτερα για τους παρακρατικούς, εφόσον τους απαλλάσσει από τη βρόμικη δουλειά. "Συνοδοί" δολοφόνων γίνονται και όχι "εκτελεστές". Δεν χρειάζεται οι "Κοντζαμάνηδες" να πάρουν τα "τρίκυκλα" —όπως στο παρελθόν— με κίνδυνο να συλληφθούν. Θα αναλάβουν επαγγελματίες τη δύσκολη δουλειά.
Κάποιοι αφελείς κουκουλοφόροι θα κάνουν θεαματική την εμφάνιση της οργάνωσης —για να μπορούν να προβάλουν τα ξένα ΜΜΕ την Αθήνα σαν Βαγδάτη— και κάποιοι επαγγελματίες δολοφόνοι θα την κάνουν αποτελεσματική. Ως οργάνωση δεν πρέπει να έχει καθόλου δομή και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να έχει προσωποποιημένη δομή. Το πιο πιθανό είναι, τα κύρια μέρη που τη συνθέτουν —για λόγους ασφαλείας—, να είναι ασύνδετα μεταξύ τους.
Δεν συμμετέχουν δηλαδή πολλοί ταυτόχρονα τόσο στους σχεδιασμούς όσο και στην εκτέλεση των χτυπημάτων. Συμπράττουν διαδοχικά, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν εκ των προτέρων τι συμβαίνει ή τι θα συμβεί. "Μπαίνουν" στην πορεία. Εκ των υστέρων δηλαδή "συνεργασία".
Κάποιοι αποφασίζουν μόνοι τους πού θα χτυπήσουν ως επαγγελματίες και από εκεί και πέρα ζητάνε από τους άλλους τη βοήθεια που προβλέπεται ότι μπορεί να δώσει ο καθένας. Από κάποιους ζητάνε "συνοδεία" και από κάποιους άλλους "επιχειρηματολογία".
Ζητάνε κάποιους "κουκουλοφόρους" να τους βοηθήσουν στην ασφάλεια του προαποφασισθέντος χτυπήματος και από κάποιους άλλους "ιδεολόγους" να το "δικαιολογήσουν".
Επειδή δεν κάνουν επιλεκτικές πολιτικές "κινήσεις" πάνω σε μια "σκακιέρα", δεν έχουν ανάγκη τον ιδεολογικό "εγκέφαλο", που θα τις δικαιολογήσει. Τον "εγκέφαλο", που θέλει χρόνο για να "δέσει" μια επιχειρηματολογία, η οποία θα εξυπηρετεί τις επιδιώξεις τους. Τον "εγκέφαλο", που μπορεί να διατυπώσει ενστάσεις για ένα δύσκολο χτύπημα, δηλώνοντας αδυναμία να το "ντύσει" ιδεολογικά.
Τον "εγκέφαλο", που πρέπει ν' αντιμετωπίσει προκαταβολικά όλες τις αντιδράσεις απέναντι στο "χτύπημα". Αυτό θέλει αρκετό χρόνο προετοιμασίας πριν το χτύπημα και άμεση συμμετοχή σ' αυτό παραγόντων, οι οποίοι δεν εμπλέκονται στο επιχειρησιακό του μέρος. Γι' αυτόν τον λόγο οι παλαιού τύπου οργανώσεις τύπου 17 Νοέμβρη δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν πολλά χτυπήματα και με μεγάλη συχνότητα.
Αντίθετα ο Ε.Α. δεν έχει τέτοια προβλήματα. Δεν απαιτείται ούτε χρόνος ούτε συμμετοχή "εγκεφάλων" για το κάθε χτύπημά του. Μπορούν να "χτυπούν" κάθε μέρα. Κάτω από μια διατυπωμένη "αντιπαλότητα" με την αστυνομία, απλά ενεργούν εναντίον της.
Τα κοινά συμφέροντα τους "ενώνουν", ώστε να υπάρχει συνεργασία σε ένα "φιλικό" περιβάλλον και από εκεί και πέρα η οργάνωση "χτυπάει" χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν όλοι ποιος θα χτυπήσει ποιον και με ποιο τρόπο. Γνωρίζουν το γιατί του "χτυπήματος" και αυτό αρκεί.
Έτσι κι αλλιώς υπάρχει συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, που δικαιολογεί τις συγκεκριμένες επιλογές και αυτό αρκεί για να "πειστεί" ο μηχανισμός ν' ακολουθήσει την ηγεσία του. Τους συμφέρει όλους το οποιοδήποτε "χτύπημα" επιχειρηθεί εναντίον της αστυνομίας και αυτό αρκεί.
Αυτός, δηλαδή, που γράφει την "επαναστατική" προκήρυξη, μπορεί να μην γνωρίζει καν ότι επίκειται "χτύπημα". Μπορεί να το μαθαίνει από την τηλεόραση, όπως το μαθαίνει ο τελευταίος πολίτης.
Το μαθαίνει και μετά τον ενημερώνουν για κάποιες λεπτομέρειες του περιστατικού, ώστε να εμφανίζεται σαν "αυτόπτης" μάρτυρας του χτυπήματος. Απλά πράγματα. Άλλοι χτυπούν και μετά κάνουν παραγγελία. …"Γράψε τα γνωστά", …"Ξέρεις εσύ, αυτά που γράφονται σ' αυτές τις περιπτώσεις".
Κατά τη γνώμη μας ο συντάκτης των προκηρύξεων του Ε.Α. είναι κάποιος παρακρατικός ανώτατος υπάλληλος. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε κρατικοδίαιτος μεγαλοαστός αυτός ο άνθρωπος.
Θα μπορούσε να είναι πανεπιστημιακός, πολιτικός ή ακόμα και δικαστικός. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί αυτό "αναδίδουν" τα κείμενα του. "Ζέχνουν" τα κείμενα από τη "τζάμπα μαγκιά" των κρατικοδίαιτων. Των υψηλόμισθων υπαλλήλων, οι οποίοι έχουν λύσει το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης και θέλουν να προστατεύσουν τα κεκτημένα τους.
Αυτών, που με τις "πλάτες" του συστήματος και από την ασφάλεια του καναπέ αρέσκονται να παριστάνουν και τους "ήρωες" του δρόμου. Οι χορτάτοι, που νομίζουν ότι θα μπορούσαν άνετα να είναι οι επαναστάτες "Τσε" της κοινωνίας.
Όμως, αυτός ο "καναπές" δεν κρύβεται. Δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι "δρόμοι" έχουν κώδικες απαράβατους, τους οποίους δεν τους γνωρίζουν οι "ήρωες" των καναπέδων. Ο βασικότερος κανόνας αυτού του "κώδικα" είναι αυτός της ταπεινότητας. Όταν συμμετέχεις σε δολοφονικές πράξεις, παίρνεις ρίσκο. Το ρίσκο του να συλληφθείς. Όταν οι δολοφονικές αυτές πράξεις στρέφονται εναντίον αθώων ανθρώπων, το ρίσκο αυτό γίνεται τεράστιο. Αυτό το τεράστιο ρίσκο σου "επιβάλει" την ταπεινότητα. Ο "δρόμος" τιμωρεί το θράσος. Ο "δρόμος" το μισεί θανάσιμα το θράσος. Το μισεί πιο πολύ και από την ίδια την πράξη. Το μισεί και το τιμωρεί όπου το βρει εύκαιρο.
Όταν σκοτώνεις αθώους ανθρώπους, φοβάσαι την οργή αυτών που θρηνούν και δεν πρόκειται να σε ξεχάσουν ποτέ.
Φοβάσαι την οργή της ίδιας της κοινωνίας, η οποία επίσης δεν πρόκειται να σε ξεχάσει ποτέ. Αυτό το "ποτέ" σε αναγκάζει να εμφανίζεσαι σαν ταπεινός, ακόμα κι αν δεν είσαι. Γιατί; Διότι η κοινωνία θα σε σκοτώσει με την πρώτη ευκαιρία.
Γιατί, αν συλληφθείς, θα σου βιάσει την ψυχή και το σώμα και μετά θα σε σκοτώσει. Αυτήν την κοινωνία —αν αποκαλυφθείς— θα τη βρεις μπροστά σου, όπου κι αν καταλήξεις. Μέλη της κοινωνίας δεν είναι μόνον οι νοικοκυραίοι, που θρηνούν τα θύματα. Μέλη της κοινωνίας είναι και οι πορτοφολάδες και οι διαρρήκτες και όλοι οι εγκληματίες των φυλακών.
Όταν θα πας φυλακή, αυτοί θα σε "καθαρίσουν". Θα σε "καθαρίσουν", επειδή για λόγους πολιτικής "πλάκας" πήγες και σκότωσες ένα εικοσάχρονο παιδί, το οποίο απλά για λόγους επιβίωσης πήγε και κατατάχθηκε στην αστυνομία.
Ένα αθώο παιδί, το οποίο δεν διαφέρει από τα αδέρφια τους ή τα παιδιά τους και για τα οποία θα εγκληματούσαν εύκολα, προκειμένου να τα προστατεύσουν και να τα διατηρήσουν στη ζώνη της "καθαρότητας". Θα σε "καθαρίσουν" οι ίδιοι, που ανέλαβαν να "καθαρίσουν" για λογαριασμό της κοινωνίας τους "Δουρήδες".
Αυτοί θα σε "καθαρίσουν". Αυτοί, που, άσχετα για τον λόγο για τον οποίο εγκλημάτησαν, δεν είναι κτήνη και μισούν τα κτήνη, όπως η υπόλοιπη κοινωνία. Αυτοί, που μπορεί να κυνηγιούνται με την αστυνομία, αλλά γνωρίζουν ότι "παίζουν" σε ένα παιχνίδι με συγκεκριμένους ρόλους και κανόνες.
Αυτοί όλοι, έχοντας μια ειδική συναίσθηση των "χρεών" τους απέναντι στην κοινωνία, μπορούν να κάνουν τη "βρόμικη" δουλειά ως κοινωνική προσφορά, για να προστατεύσουν την καθαρότητα της υπόλοιπης κοινωνίας.
Όλα αυτά τα αγνοούν οι "ήρωες" του καναπέ. Οι χολερικοί, που, μπροστά σε ένα μπολ με πατατάκια, φαντασιώνονται "επαναστάσεις". Οι εκ του ασφαλούς κοινωνικοί "επαναστάτες", που είναι θρασείς, γιατί γνωρίζουν ότι η μη συμμετοχή τους στα περιστατικά τούς απαλλάσσει από πολλά ρίσκα και ευθύνες και ως εκ τούτου "λεονταρίζουν" χωρίς κόστος.
Η αποθέωση του "ευνούχου". Του "ευνούχου", που τον εκμεταλλεύονται οι επαγγελματίες δολοφόνοι. Εμείς κάναμε την επικίνδυνη "δουλειά", βγες τώρα και κάνε εσύ εκ του ασφαλούς τον "κυνηγό".
Αυτός ο τζάμπα "λεονταρισμός" είναι αυτός ο οποίος αποκαλύπτει την "καταγωγή" του συντάκτη. Είναι κρατικοδίαιτος μεγαλοαστός.
Μόνον αυτοί μπορούν να υποτιμούν τόσο πολύ τη ζωή των ανθρώπων, επειδή απλούστατα δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτε άλλο από το να "θαυμάζουν" τους εαυτούς τους. Οι μόνοι και πιο πιστοί θαυμαστές του εαυτού τους. Επιπλέον, το ίδιο κείμενο "δείχνει" ότι ο συντάκτης του εκτός από χορτάτος μεγαλοαστός είναι ταυτόχρονα και επαγγελματίας "αριστερός" και γηραλέος.
Σ' ό,τι αφορά το "αριστερός", αυτό το οποίο καταλαβαίνουμε είναι το εξής: Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει συνολικά την αστυνομία είναι ο τρόπος με τον οποίο ένας "κτηνοτρόφος" αντιλαμβάνεται τα "ζώα" του.
Τα αναλώσιμα, τα οποία τα αντιλαμβάνεται ως περιουσία του και τα συντηρεί για να πλουτίζει ο ίδιος. Τα αναλώσιμα, που χαίρεται να τα τρομάζει, ακόμα κι αν δεν τα οδηγεί όλα στη "σφαγή". Υποτιμά δηλαδή τους αστυνομικούς ως κλάδο εργαζομένων, οι οποίοι εργάζονται για ελάχιστα χρήματα κάτω και από τη δική του εξουσία και αποτελούν "αναλώσιμα". "Αναλώσιμα", τα οποία προφανώς τα χρησιμοποίησε και ο ίδιος για να "προοδεύσει".
"Αναλώσιμα" ασήμαντων, τα οποία είναι χρήσιμα για τους "σημαντικούς" σαν τον ίδιο. Τέτοια "πρόοδο", που να στηρίζεται στην απλή αντιαστυνομική δράση, μόνον οι "αριστεροί" έχουν να επιδείξουν στην Ελλάδα.
Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο, που αφορά την ηλικία του, συμβαίνει το εξής: Μπροστά στο θάνατο υπάρχει σεβασμός. Μπροστά στο θάνατο ενός νέου, ακόμα παραπάνω.
Ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του νεαρού αστυνομικού, πριν αυτός πέσει στο έδαφος —και χωρίς να γνωρίζει αν αυτές οι στιγμές είναι οι τελευταίες ενός νεαρού ανθρώπου— αποτελούν ύβρη για τον άνθρωπο. Μόνον ένα κτήνος μπορεί να τις περιγράψει με τόση απαξίωση. Αυτό το κτήνος όμως δείχνει και μια ασυνήθιστα μεγάλη ηδονή στην περιγραφή του.
Αυτή η ηδονή αποκαλύπτει την ηλικία του συντάκτη. Την ηδονή του γηραλέου, ο οποίος μισεί τα νιάτα.
Την ηδονή αυτού που χαίρεται με την εξουσία του, επειδή μπορεί να πάρει από κάποιον άλλο άνθρωπο το αγαθό, το οποίο ο ίδιος δεν διαθέτει. Το υπέρτατο αγαθό για έναν άνθρωπο. Το αγαθό της νεότητας. Το αγαθό, το οποίο μπορεί τη μεγαλύτερη "επιτυχία" να την κάνει να φαίνεται σαν μια "πορδή". Πιστεύουμε ότι όλοι αυτοί έχουν στήσει "ενέδρα" στη γενιά του Αλέξη.
Σκότωσαν τον Αλέξη, για να παρασύρουν στο θάνατο ολόκληρη τη γενιά του. Στο ίδιο "στρατόπεδο" ανήκουν τόσο και οι "δεξιοί" που μας κυβερνούν όσο και οι διάφοροι "αριστεροί", οι οποίοι προσπάθησαν να βγάλουν την "άοπλη" γενιά του Αλέξη στο δρόμο, για να συγκρουστεί με την "ένοπλη" εξουσία.
Όλοι αυτοί, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και ο συντάκτης των "τρομοκρατικών" προκηρύξεων του Ε.Α., αντιπροσωπεύουν μια συγκεκριμένη γενιά, η οποία έχει πάρει τις αποφάσεις της για την επόμενη. Αντιπροσωπεύουν τη γενιά που σήμερα κυβερνά.
Ο νεαρός αστυνομικός, ο οποίος έπεσε θύμα της δολοφονικής επίθεσης, ανήκει στη γενιά του Αλέξη. Στη γενιά, που αυτήν τη στιγμή διαθέτει τη μεγαλύτερη ποσότητα του υπέρτατου ανθρώπινου κεφαλαίου και οι προηγούμενοι θέλουν να την υποτάξουν στην "επιτυχία" τους.
Στη γενιά την οποία, αν υποτάξουν στη φτώχεια, θα εξακολουθήσουν ν' απολαμβάνουν οι ίδιοι τον πλούτο τους.
Οι "γεροντογκόμενοι", που με ένα μπουκέτο επαναστατικές "δάφνες" και μια χούφτα Viagra περιφέρονται ακόμα ανάμεσα στη νεολαία.
Οι κουρασμένοι και φθαρμένοι υπερ-μεσόκοποι "επαναστάτες", οι οποίοι επιμένουν να φέρονται σαν "θεία βρέφη" της εξουσίας και αποκλειστικοί φορείς της όποιας "ανανέωσης". Τριάντα χρόνια βρίσκονται στην εξουσία και ακόμα νομίζουν ότι φωνάζουν πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου.
Ακόμα νομίζουν ότι είναι ανεύθυνοι για τα όσα συμβαίνουν. Ακόμα νομίζουν ότι οι τεράστιοι μισθοί που εισπράττουν —μετά από δικούς τους υπολογισμούς— είναι "δώρα" ευγνωμοσύνης του λαού.
Οι άνθρωποι, που έγιναν μεσήλικες και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι κοντοί και όχι μικροί, που κάποτε θα μεγαλώσουν.
Οι άνθρωποι, που έγιναν μεσήλικες και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι κουτοί και όχι "ανώριμοι", που κάποτε θα ωριμάσουν.
Οι άνθρωποι, που έγιναν μεσήλικες και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι χολερικοί σπυριάρηδες και όχι έφηβοι με ακμή. Αυτοί σκότωσαν τον Αλέξη, για να το εκμεταλλευτούν και αυτοί οι ίδιοι είναι που ποντάρουν στο "θάνατο" της γενιάς του, για να σώσουν τη δική τους.
Οι Κωστάκηδες, οι Γιωργάκηδες, οι Ντόρες και οι Αλαβάνοι "λούστηκαν" με αυτό το αίμα, για να "ανανεωθούν".
Η γελοία γενιά του Πολυτεχνείου, που μας κυβερνάει σήμερα. Οι άχρηστοι, που τα ξεπούλησαν όλα. Οι κλέφτες, που ανακάλυψαν τα Ferrari μαζί με την ακράτεια.
Οι τεμπέληδες, που μας αφήνουν ακμαίους "δείκτες" μόνον στη χοληστερίνη τους.
Οι ανίκανοι, που, αφού βύθισαν το "πλοίο" της οικονομίας, προσπαθούν να σωθούν προσωπικά με τις "λέμβους" των πρόωρων συντάξεων. Η γενιά που την πληρώσαμε, μας έκλεψε και σύντομα θα μας ζητήσει να πληρώσουμε και τις συντάξεις της. Η γενιά, που, όταν ήταν νέα, "σκότωσε" τους προηγούμενους, γιατί ήταν γέρικα "άλογα" και σήμερα δεν μπορεί να δεχθεί ότι είναι ένα ψωραλέο "άλογο", που πλησιάζει η σειρά του. Η γενιά, που έφαγε τις συντάξεις της προηγούμενης και ξεπούλησε το δημόσιο κεφάλαιο όλων των γενεών.
Η ηγεσία αυτής της γενιάς σήμερα συνεργάζεται με τους ξένους ιμπεριαλιστές, προκειμένου να επιτύχει τους στόχους της. Έστω και με τα όπλα ξένων προτιμά να παραμείνει στην εξουσία. Έστω και διαπράττοντας το μέγα έγκλημα της προδοσίας, δεν εννοεί να την αφήσει. Αυτή η ηγεσία εξουσιαστών, που σήμερα κινδυνεύει να πάει στη φυλακή, επιδιώκει την αποσταθεροποίηση, η οποία θα "παγώσει" τον χρόνο υπέρ των συμφερόντων της.
Μόνον η αποσταθεροποίηση τους σώζει, γιατί μόνον αυτή θα "σβήσει" τις κλοπές τους. Μόνον η παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων μπορεί να κάνει τον κόσμο να ξεχάσει τις προμήθειες, τα "δομημένα", τα Βατοπέδια και τα "φακελάκια" της. Τρέμουν την αλλαγή της εξουσίας και την μετάβασή της στην επόμενη γενιά, γιατί, αυτοί οι οποίοι "ξεκίνησαν" την πορεία τους πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, κινδυνεύουν να την ολοκληρώσουν και πάλι πίσω από κάγκελα. Τα κάγκελα του Κορυδαλλού.
"Ψωμάκι" γλυκό έφαγαν από την "τρομοκρατία" της 17 Νοέμβρη και το ίδιο επιθυμούν να συνεχίσουν να κάνουν από την νέα τρομοκρατία του Ε.Α.. Νιάτα χτυπάνε, όταν χτυπάνε το επιχειρησιακό σκέλος της αστυνομίας. Νιάτα προκαλούν να βγουν στο δρόμο, να συγκρουστούν με την αστυνομία, για να εμπλέξουν τη νέα γενιά σε "εμφύλιο". Σε έναν "εμφύλιο", ο οποίος θα φέρει στη χώρα μας και πάλι τους ξένους "σωτήρες". Στις δικές τους σφαίρες απαντάνε με σφαίρες, όπως δηλώνει ο θρασύς "ιδεολόγος" της "επαναστατικής" οργάνωσης. Απαντάνε με σφαίρες, μέχρι να παρασύρουν τους νέους στον όλεθρο. Εμείς προτείνουμε στη νεολαία να δείξει ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση και στις πορδές να απαντήσει με πορδές.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ β'
Διαβάστε Περισσότερα
