ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ 65 ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ 2010....
Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου
Έχει ο καιρός γυρίσματα και η πολιτική κυλίσματα.
Ο κύκλος του Μητσοτακισμού άρχισε με την αποστασία από την Ένωση Κέντρου, το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου και έρχεται να κλείσει με την αποστασία από τη Ν.Δ. (ισ
τορικά το «αντίπαλο» σκέλος) και την στήριξη (ουσιαστικά προσχώρηση) στο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, του εγγονού!!!
Μετά από μισό αιώνα περίπου (45 χρόνια) και το έργο το ξαναζούμε, έστω σαν φαρσοκωμωδία, από την ανάποδη, με τους ίδιους ιστορικούς συμβολισμούς σε επίπεδο ονομάτων των πρωταγωνιστών του ελληνικού πολιτικού δράματος.
Και όμως αυτοί οι συμβολισμοί δεν είναι δίχως πολιτική σημασία: Μια ζωή ανακυκλώνονται οι ίδιες «επιμειξίες», τα ίδια «υλικά» τα ίδια ονόματα των «πρωταγωνιστών»…
Η ουσία, ωστόσο, αυτής της «φάρσας» του ιστορικού κύκλου είναι άλλη: Η επανάληψη με άλλες μορφές του ελληνικού πολιτικού δράματος, δηλαδή του δράματος του ελληνικού καπιταλισμού που ήταν πάντα δορυφόρος και δουλικά εξαρτώμενος από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας.
Και τότε ο ξένος παράγοντας, με τις ΗΠΑ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ευθέως προωθούσε την αποδόμηση του πολιτικού σκηνικού, για να το αναδομήσει εκ νέου με πιο δωσίλογες πολιτικές δυνάμεις.
Μοχλός αυτού του κερματισμού του πολιτικού τοπίου και της «ανασύστασής» του ήταν ο Μητσοτάκης.
Η «αποστασία», το όχημα.
Περισσότερα στο:
Έχει ο καιρός γυρίσματα και η πολιτική κυλίσματα.
Ο κύκλος του Μητσοτακισμού άρχισε με την αποστασία από την Ένωση Κέντρου, το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου και έρχεται να κλείσει με την αποστασία από τη Ν.Δ. (ισ
τορικά το «αντίπαλο» σκέλος) και την στήριξη (ουσιαστικά προσχώρηση) στο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, του εγγονού!!!Μετά από μισό αιώνα περίπου (45 χρόνια) και το έργο το ξαναζούμε, έστω σαν φαρσοκωμωδία, από την ανάποδη, με τους ίδιους ιστορικούς συμβολισμούς σε επίπεδο ονομάτων των πρωταγωνιστών του ελληνικού πολιτικού δράματος.
Και όμως αυτοί οι συμβολισμοί δεν είναι δίχως πολιτική σημασία: Μια ζωή ανακυκλώνονται οι ίδιες «επιμειξίες», τα ίδια «υλικά» τα ίδια ονόματα των «πρωταγωνιστών»…
Η ουσία, ωστόσο, αυτής της «φάρσας» του ιστορικού κύκλου είναι άλλη: Η επανάληψη με άλλες μορφές του ελληνικού πολιτικού δράματος, δηλαδή του δράματος του ελληνικού καπιταλισμού που ήταν πάντα δορυφόρος και δουλικά εξαρτώμενος από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας.
Και τότε ο ξένος παράγοντας, με τις ΗΠΑ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ευθέως προωθούσε την αποδόμηση του πολιτικού σκηνικού, για να το αναδομήσει εκ νέου με πιο δωσίλογες πολιτικές δυνάμεις.
Μοχλός αυτού του κερματισμού του πολιτικού τοπίου και της «ανασύστασής» του ήταν ο Μητσοτάκης.
Η «αποστασία», το όχημα.
Περισσότερα στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου