ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Θ.ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ
ΣΕ ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ 1825

Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι σημερινοί ΄Ελληνες αγνοούν το γεγονός οτι διαρκούσης της επαναστάσεως ήσαν πολλοί οι ξένοι που ήθελαν να δούν απο κοντά τις θρυλικές φυσιογνωμίες του επαναστατικού μας αγώνα.
΄Ενας από αυτούς ήταν ο φλογερός φιλέλληνας, ο Ιταλός δημοσιογράφος ΙΩΣΗΦ ΠΕΚΚΙΟ, ο οποίος όταν ήλθε στην επαναστατημένη Ελλάδα το 1825, κατάφερε να πλησιάσει τον στρατηγό Θοδωρή Κολοκοτρώνη και να του πάρει μία συνέντευξη (!!) την οποία δημοσίευσε αργότερα στο "Λουγκάνο" όπως τουλάχιστον διαπιστώνουμε μέσα στο θρυλούμενο "Ημερολόγιο της Ελλάδος" του 1931.
Ο Ιωσήφ Πέκκιο, όπως είπαμε, ήταν ένας Ιταλός δημοσιογράφος, ο οποίος συνωμότησε κατά των Αυστριακών και ζήτησε καταφύγιο στην Αγγλία.
΄Οταν εξερράγη η Ελληνική Επανάσταση, έγινε μέλος του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου, το οποίο (Κομιτάτο) έστειλε αργότερα τον Πέκκιο στην ελληνική κυβέρνηση για να της παραδώσει το δεύτερο αγγλικό δάνειο των εξήκοντα χιλιάδων (60.000) λιρών.
Ο Πέκκιο παρέμεινε στην Ελλάδα από της 20ης Απριλίου, μέχρι της 11ης Ιουνίου 1825 ερχόμενος σε επαφή με τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του Αγώνα, με περιοδείες στην Πελοπόννησο και όταν έφθασε στο Λονδίνο, κατέγραψε τις εντυπώσεις, αλλά και τις συνεντεύξεις του, που του παραχώρησαν οι Οπλαρχηγοί σε ένα σύγγραμμα υπό τον τίτλον :

"΄Εκθεσις των συμβάντων εν Ελλάδι κατά την άνοιξιν του 1825".
Μετά από ένα ταξίδι 50 ημερών, φθάνει στην (τότε) πρωτεύουσα της Ελλάδος το Ναύπλιο, του οποίου την περιγραφή κάνει με τα πιο μελανά χρώματα:
"Δρόμοι στενοί, σπίτια καταρρέοντα, ατμόσφαιρα βαρεία και πλημμυρισμένη από βρωμεράς αναθυμιάσεις, καταθλίβουν τον ταξιδιώτην. Τα σκουπίδια είναι τόσα, ώστε θα ήτο ηράκλειον έργον η μετακίνησίς των. Αυτή είναι μία από τας αιτίας δια τας οποίας εκυριάρχησε κατά το παρελθόν έτος επιδημικός πυρετός σχεδόν θανατηφόρος..."
΄Οταν απεβιβάσθη, βεβαίως, είχε παύσει ο πυρετός και οι συναντήσεις, που έκαμε με τους ΄Ελληνες πατριώτες, ήσαν συναντήσεις προσώπων χλωμών από την εξάντληση.
"Αι διασκεδάσεις της πρωτευούσης ταύτης αποτελούντο από μερικά άκομψα καφενεία και σαραβαλιασμένα μπιλιάρδα, από ένα περίπου βραδυνόν εις μίαν μικράν πλατείαν σκιαζομένην εις το μέσον από φιλόξενον μεγαλοπρεπή πλάτανον και από την περιέργειαν την τροφοδοτουμένην ανά πάσαν στιγμήν από ειδήσεις και ανέκδοτα. Αι γυναίκες είναι αόρατοι, διότι οι άνδρες δεν τας αφήνουν να παρουσιάζονται..."
Θ.ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: "Πέταξα στη θάλασσα τα παράπονά μου!..."
ΜΕΤΑ από προσπάθειες αρκετών ημερών, ο Ιωσήφ Πέκκιο, κατάφερε να συναντήσει τον θρυλικό "Γέρο του Μοριά" στη φυλακή του και αφού προηγουμένως είχε παρακαλέσει θερμότατα τον Λάζαρο Κουντουριώτη, για να του επιτρέψει να τον επισκεφθεί.
Τον βρήκε ανάμεσα σε δέκα άλλους συντρόφους του και φρουρούμενον από αρκετούς στρατιώτες οι οποίοι έδειχναν προς τον Στρατηγόν βαθύτατον σεβασμόν.
Γράφει ο Πέκκιο:
"Ακτένιστα και άσπρα τα μαλλιά του έπιπτον εις αμφοτέρους τους ώμους του και ανακατεύοντο μπροστά με την άτακτον γενειάδα, την οποίαν μετά την αιχμαλωσίαν του είχεν αφήσει να αυξήση εις ένδειξιν πένθους και εκδικήσεως. Η μορφή του είναι άξεστος, ρωμαλέα. Τα μάτια του γεμάτα φωτιάν, το πολεμικόν και άγριον πρόσωπόν του ωμοίαζε με γέρικον απότομον βράχον".
Αμέσως ο Θ.Κολοκοτρώνης ρωτάει τον Ιωσήφ Πέκκιο τι νέα του φέρνει και ο Ιταλός δημοσιογράφος του απαντά, οτι οι Αιγύπτιοι ετοιμάζονται να κυριεύσουν το Ναυαρίνο.
Ο Γέρος του Μοριά εκούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του και είπε:
Δια να νικηθούν οι Αιγύπτιοι δεν εχρειάζοντο παρά άνδρες!...
Κάνοντας μάλιστα μία χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι του βροντοφωνάζει:
Για να βαρούν τα τουφέκια!...
Στη συνέχεια, στρεφόμενος προς τον Ιωσήφ Πέκκιο, λέει:
Ξέρετε ποιός έδωσε τη νίκη στους Αιγυπτίους;

Η ενότης της διοικήσεώς των, ενώ οι ΄Ελληνες χάθηκαν με τη μανία που έχει ο καθένας να κουμαντάρη χωρίς να ξέρη!
ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστική η περιγραφή, που δίνει εδώ ο Πέκκιο για τον Κολοκοτρώνη, μιάς και αναφέρει, οτι ενώ εσήκωνε το χέρι του διέκρινε στον βραχίονά του μια ουλή σπαθιάς. Τον ερώτησε πού έλαβε το τιμητικό αυτό παράσημο και ο Κολοκοτρώνης του απήντησε:
Δεν είναι το μόνο παράσημο που έχω στο κορμί μου..
Αμέσως μετά του δείχνει μία άλλη ουλή από πυροβολισμό, που είχε στον άλλον βραχίονά του, την τρίτη ουλή στο δεξιό στήθος και μία τέταρτη ουλή στην πλευράν του!
΄Οπως μιλούσε όμως, έπαιζε νευρικά το κομπολόϊ του, εσηκώνετο, εκάθητο και εφαίνετο ανήσυχος, ταραγμένος, σαν να εφοβείτο κάποιον εχθρό.
Λέει ο Πέκκιο:
"Ο Κολοκοτρώνης αναμφιβόλως δεν είναι κοινός άνθρωπος. Μετ΄ολίγας ημέρας απελύθη και έγινε πανηγυρικώς δεκτός εις Ναύπλιον. Κατά την στιγμήν της συμφιλιώσεώς του με την κυβέρνησιν, απήντησεν αυτοσχεδίως εις τον λόγον τον οποίον εξεφώνησε κάποιος εκ των επισήμων. Εις την άξεστον απάντησίν του είναι άξια σημειώσεως η παράγραφος εις την οποίαν είπε:
-Στο ταξίδι μου από την ' Υδρα έως εδώ πέταξα την θάλασσα τα παράπονά μου. Κάμετε το ίδιο και σείς και θάψετε μέσα σε κείνο το λάκκο τα μίση σας και τας διαφοράς. Αυτός θα είναι ο θησαυρός που θα κερδίσετε..."
Κι ο Πέκκιο καταλήγει με μία αξιοσημείωτη παρατήρηση:
"Ωμίλει την στιγμήν εκείνην εις την πλατείαν του Ναυπλίου, όπου οι κάτοικοι έσκαπτον από πολλών ημερών με την ελπίδα (συχνή εις την Ελλάδα) ότι θα εύρισκον θησαυρόν τινα (...)
΄Ισως να μη κατάλαβαν καλά τα οικουμενικά και πανανθρώπινα λόγια του "Γέρο-Θοδωρή"!....