ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;

ΤΟΝ ¨ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ" ΤΟΥΣ ΕΚΦΩΝΟΥΝ ΤΟ Δ.Ν.Τ. ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΟΝ ΑΡΓΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥΣ.....

Γράφει η Άννα Μπιθικώτση.

Αν υπάρχει κάτι λογικό στη μέρα μας αυτό τον καιρό είναι η νύχτα της. Τώρα ζούμε συνειδητοποιημένα παριστάνοντας τους ασυμβίβαστους.

Τους υπερασπιστές της χώρας μας.
Όμως σ αυτά τα τετραγωνικά γης και ουρανούς της, οι δικοί μου ήρωες, ονειρεύονται την Ελλάδα μας κάτω από τον ήλιο της δικαιοσύνης να λιάζεται.

Φορούν τα χρώματά της, το λευκό και το γαλάζιο της.

Κάνουν χώρο για εκείνους τους μεγάλους και έρημους αντίλαλους των «γιατί» που κανείς δεν αντέχει να ακούει. Στα βλέμματά τους συναντώ την απορία.

Βλέπω τις γρατζουνιές στην πλάτη τους. Ψάχνω την τσέπη τους, χώνομαι εκεί και τους σφίγγω τα δάχτυλα, συνομιλώ με την παλάμη τους, τους λέω «τέλος» ή έστω «παύση», σε εκείνη την μακράς διαρκείας απόγνωσή τους. Η καρδιά τους, γνωρίζει σιωπηλά τα μυστικά των νέων ημερών μας. Γνωρίζουν ότι κηδεύεται η πατρίδα μας. Ξέρουν ότι τον «επικήδειο» της, τον εκφωνούν, η Τρόικα και όλοι όσοι επί σειρά ετών συνέβαλαν στον αργό θάνατό της.
Αναμαλλιασμένες οι μέρες που έρχονται.
Τέτοιες ώρες που αποφασίζουν οι «μεγάλοι» για μας και τα παιδιά μας, αυτές τις πελώριες στιγμές, ποιος έχει καιρό να χαμογελάσει; Έσβησε ο ήλιος που πιστεύαμε. Σβήνουν σιγά – σιγά τα φώτα στα σπίτια. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά μας κάνουν ακόμα μεγάλα όνειρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι βαλθήκανε κάποιοι να κατασπαράξουν τα πιο ευγενικά τους οράματα, τη μέλλουσα ζωή τους, χωρίς να τα ρωτήσουν.
Ποιός θα τους ζητήσει συγνώμη; Ποιοι θα γίνουν οι φρουροί του νερού και του ψωμιού τους; Ποιοι θα γίνουν οι πυροσβέστες της πυρκαγιάς που τους ανάψανε εκείνοι που θα έπρεπε να καούνε;
Στις μέρες που τα περιμένουν, ποιος θα απολογηθεί αντικρίζοντας τα μάτια τους που είναι γεμάτα πίστη για τη ζωή που απλώνεται μπροστά τους; Καινούρια χρόνια μπαίνουν και αντί να δέσει ο ανθός τους, μες την άνοιξή τους χιόνι θα πέσει στα μαλλιά τους.
Και κάποιοι απόψε θα κοιμηθούνε αναπαυτικά ξαπλωμένοι στα μεταξωτά τους ενώ θα έπρεπε να ήταν πίσω από τα σίδερα.
Αχ! Ελλάδα μας, μάνα μας Ελλάδα, τα μαρτύρια σου δεν έχουν τελειωμό. Ποιο χέρι θα γράψει την νέα σου Ιστορία πατρίδα μας χιλιομπαλωμένη; Οι εμπρηστές « Ιεραπόστολοί» σου δεν κρεμάστηκαν για παραδειγματισμό. Σε χορτάσανε με λόγια και πάλι το ίδιο κάνουν.

Τα δείγματα γραφής τους χθες τους, πώς θα μας πείσουν για όλα όσα μας τάζουν σήμερα;
Φταίμε εμείς που πιστέψαμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα τους. Φταίμε που τους ταΐζαμε και φουσκώναμε τις αχόρταγες κοιλιές τους με τη ψήφο της ελπίδας μας. Λες και δεν είχαμε πάρει το μάθημα μας. Λες και δεν ξέραμε τη μάσκα που φορούσαν, αυτή τη γνώριμη μάσκα που έκρυβε το αληθινό τους πρόσωπο.

Ίσως… ίσως γιατί από πίσω της βρισκόταν η κρυφή μας ελπίδα, σε εκείνες τις δίχως ίχνος ντροπής υποσχέσεις τους «για καλύτερες μέρες» που είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε.
Τούτες τις ώρες θυμάμαι τις στιγμές που η πένα μου γινόταν φωνή διαμαρτυρίας και αναρωτιέμαι… Αναρωτιέμαι, γιατί αυτοί που μου ζητούσαν να σωπάσω , λέγοντάς μου ότι γράφω εκθέσεις ιδεών, σήμερα έρχονται σαν σωτήρες λέγοντάς ότι θα ανασύρουν τον Τιτανικό μας ..Γιατί να τους πιστέψω;
Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι το ζωνάρι που θα σφίξουμε για το καλό του παιδιού μας …του παιδιού που δεν γεννήθηκε ακόμη να αποδειχθεί θυσία με αντίκρισμα το καλύτερο αύριο τους. Μακάρι.