ΔΥΟ Αντ/δροι του Σ.Τ.Ε., ΨΗΦΙΣΑΝ «ΝΑΙ» στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ και ΑΜΕΣΩΣ ΔΙΟΡΙΣΘΗΚΑΝ… ΝΟΜΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ…!!!

ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ «ΚΡΑΤΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ»… ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ…!!!

Με «αντάλλαγμα» για την πρόσφατη φιλοΜνημονιακή του ψήφο μοιάζει η τοποθέτηση του μέχρι πρότινος Αντ/δρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Γ. Σταυρόπουλου στη θέση του Νομικού Συμβούλου του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ο οποίος κατά τα λοιπά συνεχίζει να κάνει κηρύγματα περί... ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης!
Αυτή η πρακτική όμως έχει και παρελθόν.
Η αρχή είχε γίνει αμέσως σχεδόν μετά τις εκλογές, όταν ο αντιπρόεδρος του ΣτΕ Γεώργιος Ανεμογιάννης, αμέσως μετά την παραίτησή του, βρέθηκε σε θέση νομικού συμβούλου στο Μέγαρο Μαξίμου, την ώρα που γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου είχε μόλις οριστεί ο καθηγητής Σωτήρης Λύτρας.
Προσφάτως το παράδειγμά του ακολούθησε και ο αρχαιότερος αντιπρόεδρος του ΣτΕ, Γεώργιος Σταυρόπουλος, ο οποίος κατά... σύμπτωση προφανώς συμμετείχε στη διάσκεψη για τις προσφυγές κατά του Μνημονίου που τελικώς απερρίφθησαν.
Το Μνημόνιο είχε κηρυχθεί μετά τυμπανοκρουσιών ως «συνταγματικό» και με τη δική του ψήφο, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Το Παρόν».
Ο ίδιος είχε επίσης τοποθετηθεί από τον τότε υπουργό Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση στη θέση του προέδρου της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής για τον Καλλικράτη, την ώρα που εκ της θέσεώς του ως αντιπροέδρου του Γ' τμήματος έφταναν στο δικό του γραφείο όλες οι παραπλήσιες υποθέσεις (αιτήσεις ακυρώσεων κ.τ.λ.).
Κατόπιν τούτων, την επομένη της παραιτήσεώς του -που δεν του κόστισε ακριβά, καθώς ούτως ή άλλως δεν προλάβαινε να είναι μεταξύ των υποψηφίων για τη θέση του προέδρου του ΣτΕ- ανέλαβε καθήκοντα νομικού συμβούλου του πρωθυπουργού.
Αν σε αυτές τις περιπτώσεις προσθέσει κανείς την αξιοποίηση του επίτιμου αντιπροέδρου του ΣτΕ, Φ. Στεριόπουλου, στη θέση του προέδρου της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής και εκείνη του εν ενεργεία αντιπροέδρου του Δ' τμήματος του ΣτΕ, Κ. Μενουδάκου, στη θέση του προέδρου της Επιτροπής Κωδικοποίησης, εύκολα θα έμπαινε στον πειρασμό να εικάσει πως η «ανεξαρτησία» δεν είναι αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει τις σχέσεις της κυβέρνησης με τουλάχιστον ένα (μικρό έστω) τμήμα της Δικαιοσύνης.